Να μπορούσα να ενώσω το φωτεινό τον ήλιο
με τη δική μου θεοσκότεινη ψυχή!
Να μπορούσα να φέρω το αλανιάρικο φεγγάρι
στην άκρη του μαξιλαριού μου...
και κει να κοιμηθώ,
χωρίς φροντίδες και έγνοιες πολλές,
γι ανθρώπους που πονούν, πεινούν
και στο κρεβάτι του πόνου που λιώνουν.
Να μπορούσα τ' αστέρια κοντά μου να φέρω
και να τους πω΄..
τα βάσανα που ο κόσμος έχει.
Και να τους πω για δυστυχία και ανημποριά,
για εγκατάλειψη και πίκρα και φαρμάκι
που κάποιοι, σκόπιμα ή μη ποτίσαν
την ψυχή και τη ματώσαν!
Και να μ' ακούσουν θάθελα τ' αστέρια αυτά
και τη ζωή μας..
.ίσως να αλλάξουν!
Αλίκη Οικονόμου-Γιωτάκου