Ρευστές, ευμετάβλητες, ασαφείς. Μπερδεμένες ροές, ασύνδετες. Χωρίς άκρη και μέτρο. Απροσπέλαστες και αντιφατικές. Μακριά από κάθε λογικό ειρμό, έξω από κανόνες και ακολουθίες.
Και ενώ για διέξοδο έψαχνα εδώ, σε μεγαλύτερο λαβύρινθο μπλέχτηκα… Και βρέθηκα με τα χέρια βυθισμένα στον ρευστό πηλό… Έφτασε η ώρα μάλλον, έτσι έπρεπε να γίνει!
Κλείνω, λοιπόν, τα μάτια και αφήνομαι… Παρούσες οι υπόλοιπες αισθήσεις κι έτοιμες να με οδηγήσουν…
Μπλέκομαι ευθύς στα δαιδαλώδη μονοπάτια τους. Κι ας σφυροκοπούν ολόγυρα οι ριπές του ανέμου… Ψάχνω, αναμοχλεύω, αφουγκράζομαι, προσπερνώ. Και κάποτε σταματώ. Να δω όσες εδώ και καιρό μού κρύβονταν. Και ξαφνιάζομαι! Γιατί ξεχνώ πως υπήρχαν ακόμη κι όταν δεν τις έβλεπα…
Για μένα βρίσκονται εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια… Δεν έχουν μετακινηθεί ρούπι. Εδώ είναι, με περιμένουν, με ρίζες δυνατές, βαθιές, ακέραιες. Εδώ ακριβώς! Για μένα!
Τώρα κατάματα τις βλέπω! Και δεν σκύβω το βλέμμα! Τώρα ξέρω! Τις έχω δει μία προς μία, τις έχω ακούσει…
Ναι, τώρα πια το ξέρω!
Είναι δικές μου! Κι ας μην έπλασαν ποτέ ξανά τα χέρια μου το χώμα! Μέσα σε καθεμιά είμαι εγώ!