από τη Φένια Κινικλή
Τα δευτερόλεπτα εκείνης της στιγμής, της μακράς, τελευταίας στιγμής, που μια ολόκληρη χρονιά δίνει τη θέση της στην επόμενη…
Η στιγμή εκείνη η ύστερη, ενός χρόνου γεμάτου από εικόνες˙ αντιφατικές και πολυπρόσωπες…
Η πιο γεμάτη και βαριά από όλες… Εκείνη, που με τους χτύπους της καρδιάς σπρώχνεις τους δείκτες του ρολογιού να σημάνουν μεσάνυχτα…
Στιγμή δυνατή, γεμάτη ένταση… Αναμονή και έξαψη. Καρτερικότητα και ενδόμυχη ελπίδα.
Τόσα, μα τόσα πολλά… Κάποια αξιομνημόνευτα, άλλα άχρωμα κι ανούσια, άλλα φωτεινά κι ολοζώντανα.
Πόσα θα πάρεις μαζί σου και πόσα θα αφήσεις πίσω; Αυτή είναι η στιγμή τους; Τώρα θα αποφασιστεί η τύχη τους; Εδώ; Στο κατώφλι της νέας χρονιάς, το στολισμένο με χιλιοειπωμένες, μα ολόψυχες ευχές;
Ακόμη και τώρα αποφάσεις… Ακόμη και τώρα σκέψεις…
Κι αν τις κάνεις όλες στην άκρη; Κι αν αφήσεις τις στιγμές αυτές απλώς να φύγουν και τις επόμενες να έρθουν; Άραγε, χρειάζεται τόσες πολλές σκέψεις αυτή η πρώτη ανατολή;
Εσύ; Πώς διαλέγεις να σε βρει αυτό το νέο ξημέρωμα;