Ήρθε κάποτε ο καιρός που το να μείνει κανείς (απο)κλεισμένος χρειάζεται περισσότερο θάρρος από το να κάνει βήματα και να ρισκάρει. Μα ακόμη κι έτσι, κάπως, κάπου, υπάρχει κρυμμένη μια Ανάσταση ή έστω η ελπίδα της. Εύχομαι πάντα να την ανακαλύπτετε. Υπάρχει ο τρόπος. Όποιος κι αν είναι ο τόπος. Εγώ ανέκαθεν προτιμούσα τον ίδιο τρόπο, τον ίδιο τόπο: την καρδιά. Καλή μας Ανάσταση!