Να καταπιούμε αμάσητα τα φασολάκια και τις φακές
Να ξεγλιστρήσουμε από το βιβλίο με τα μικρά γράμματα χωρίς εικόνες
Να κρυφτούμε από τις φωνές των γονιών
Ν' αποφύγουμε τα περιπαικτικά σχόλια στην αυλή του σχολείου ...
Με το σφράγισμα των βλεφάρων έκλειναν οι θύρες της δυσφορίας.
Θωρακίζονταν τα Θέλω.
Πάγωναν τα Πρέπει.
Ξυπνούσαν τα Μπορώ.
Γεννιούνταν τα Όνειρα.
Η παιδική αυτή συνήθεια -και αν ακόμη αντανακλαστική- έσωσε πολλές στιγμές από το Κάτι ή το Τίποτα.
Συνόδευσε την ήβη με δόσεις αμφισβήτησης.
Επιβίωσε από τη δίνη της ενήλικης εκλογίκευσης.
Έκανε τα όνειρα της μέρας να μοιάζουν με ήλιους.
Μικροί, όχι πάντα διαυγείς , αλλά πάντα δικοί μας.
- Δες! Πέρα βρέχει... μέσα φέγγει.
Πτήσεις Ονείρων [15 |4 |2020]
Νίνα Λάμπρου